Tegen het begin van de avond, rijden wij Springdale binnen. Alles bevindt zich aan de lange doorgaande weg. Ons hotel aan de ene kant en het nationale park aan de andere kant.
Daar tussenin vind je de restaurants, galeries en hotels. "The Spotted Dog" wordt ons aangeraden voor een laat diner. Alles is prima, maar vooral het dessert is fantastisch. De panna cotta met aardbeien en balsamico is heerlijk.
De volgende ochtend. Bij het naar buiten stappen van de kamer voor een saffie zweeft er een kolibrie voor mijn neus. Na een kort oogcontact gaan wij beide ons eigen pad. Het is een goed begin van de dag die wij in Zion gaan doorbrengen. Een vluchtig ontbijt en snel de auto in. Zion National Park loopt voornamelijk door het dal tussen twee rotswanden, natuurlijk, waar moet een dal anders liggen?!
Wij nemen de shuttle door het gehele park naar het einde en beginnen daar aan onze eerste wandeling richting "the Narrows". Hier komen de rotswanden samen en kan je alleen wadend door het water verder komen. Toch nuttig die eerdere informatie over die rotswanden! Van tevoren was ons al verteld dat we een paar eekhoorns tegen zouden kunnen komen op het pad maar dat was ietwat overdreven. Het stikte ervan! Omdat veel mensen zo eigenwijs zijn om ze te voeren terwijl dat nadrukkelijk wordt verboden zijn ze ook nog eens behoorlijk cheeky. De vele eekhoorns vergeten we op slag wanneer we onze eerste "buck" zien, een soort hert. Het staat relaxed te grazen terwijl op enkele meters afstand mensen foto's staan te nemen. Op dat moment hadden we nog geen idee hoeveel bucks we nog op onze reis zouden tegenkomen...
cheeky eekhoorn
Zoek de buck! (tip: kijk links)
There it is!
Na een lekker stuk lopen in de vermoeiende ijle
lucht van Utah, bereiken wij het einde van het vaste pad. Gelukkig
krijgen wij een stok van een terugkerende wandelaar, want anders was
er geen beginnen aan in het sterk stromende water. Tussen de
imposante wanden en in het koude water is het een unieke ervaring.
Met het water tot aan onze knieën besluiten wij uiteindelijk terug
te gaan naar het vaste pad. Het risico dat de camera in het water
valt wordt te groot. Achteraf horen wij van anderen dat zij tot hun
borst in het water hebben gestaan.Onze tweede 'hike' gaat langs de Emerald Pools, waar helaas de watervallen vrijwel tot stilstand zijn gekomen. Maar waar je nog steeds een goede indruk krijgt van het natuurschoon. Door een kleine inschattingsfout belanden wij op een iets moeilijker pad. Het grootste probleem is dat het voornamelijk in de zon ligt, terwijl de andere paden voldoende schaduw hadden. Gelukkig hebben wij veel water bij ons, maar aan het eind van deze wandeling zijn wij volledig door onze voorraad heen. Behoorlijk oververhit kunnen wij eindelijk afkoelen bij de kranen die overal in het dal aanwezig zijn. Na een kwartiertje zijn we weer enigszins mens en hebben wij verder geen problemen. Uiteindelijk hebben wij samen 8 a 9 liter water op met z'n tweetjes. Zeven uur later keren wij vermoeid en voldaan huiswaarts.
Doordat we nog steeds aan ons nieuwe ritme
moeten wennen zijn we de volgende dag vroeg wakker. We vertrekken
richting Bryce maar niet voordat we nog een klein stukje Zion bekijken.
Wanneer we Mount Carmel door een tunnel doorkruisen komen we letterlijk
in de rode rotsen van Zion terecht. We kijken onze ogen uit en rijden
verder naar ons volgende park.
Onderweg eten we iets bij onze eerste
Amerikaanse diner (er zullen er nog velen volgen). De eerste vraag die
Amerikanen stellen is na de standaard "How are you?" steevast "where ya
from?" Als we vertellen dat we uit Nederland komen vertelt de
serveerster dat haar man ook van Nederlandse komaf is. Nadat hij onze
broodjes heeft gemaakt komt hij even een praatje met ons maken. Hoewel
hij nooit zelf in Nederland gewoond heeft spreekt hij de taal vlekkeloos
omdat hij het nog met zijn moeder spreekt. Het wordt het eerste
uitgebreide gesprek met een Amerikaan, later volgen er nog veel meer.
Omdat er in Bryce zelf alleen maar
kampeermogelijkheden zijn hebben we een hotel geboekt in het
nabijgelegen dorpje Tropic wat uit niet meer bestaat dan 2 restaurants,
een supermarkt en een tankstation (allemaal van dezelfde eigenaar).
Hotel is een groot woord, het is eigenlijk veel schattiger: we hebben
een cabin. Een beetje vergelijkbaar met een houten hutje zoals je die in
Zwitserland hebt. Zelfs het uitzicht is vrijwel hetzelfde: schapen en
bergen, alleen zijn deze bergen knalrood.
Na
de overweldigende ervaring in Zion verwacht je dat het volgende park
alleen maar tegen kan vallen. Dat lijkt met Bryce eerst ook zo te zijn
wanneer we alleen maar over een saaie weg rijden met veel groen en niets
anders dan bomen en grauwe rotsen om ons heen. Een stuk met verbrande
bomen maakt het er niet mooier op. Maar dan lopen we naar het eerste
uitzichtpunt en zijn compleet overdonderd: Bryce is zowaar nog mooier
dan Zion! Het park bestaat uit duizenden "hoodoos", stenen pilaren die
honderden meters hoog zijn. We bekijken nog een paar uitkijkpunten en
kunnen er niet bij hoe ontzettend mooi het is. Omdat in dit geval foto's
veel meer zegt dan woorden eindig ik vandaag met een aantal foto's van
dit fantastische park:
De kolibrie staat symbool voor onafhankelijkheid, optimisme, vreugdevol leven en verwezenlijken van het onmogelijke. Bij native Amerikanen staat de kolibrie ook symbool voor concentratie, overzicht en waarheid.
BeantwoordenVerwijderen