National Parks part 1: Zion NP en Bryce NP

Tegen het begin van de avond, rijden wij Springdale binnen. Alles bevindt zich aan de lange doorgaande weg. Ons hotel aan de ene kant en het nationale park aan de andere kant.
Daar tussenin vind je de restaurants, galeries en hotels. "The Spotted Dog" wordt ons aangeraden voor een laat diner. Alles is prima, maar vooral het dessert is fantastisch. De panna cotta met aardbeien en balsamico is heerlijk.

De volgende ochtend. Bij het naar buiten stappen van de kamer voor een saffie zweeft er een kolibrie voor mijn neus. Na een kort oogcontact gaan wij beide ons eigen pad. Het is een goed begin van de dag die wij in Zion gaan doorbrengen. Een vluchtig ontbijt en snel de auto in. Zion National Park loopt voornamelijk door het dal tussen twee rotswanden, natuurlijk, waar moet een dal anders liggen?!

Wij nemen de shuttle door het gehele park naar het einde en beginnen daar aan onze eerste wandeling richting "the Narrows". Hier komen de rotswanden samen en kan je alleen wadend door het water verder komen. Toch nuttig die eerdere informatie over die rotswanden! Van tevoren was ons al verteld dat we een paar eekhoorns tegen zouden kunnen komen op het pad maar dat was ietwat overdreven. Het stikte ervan! Omdat veel mensen zo eigenwijs zijn om ze te voeren terwijl dat nadrukkelijk wordt verboden zijn ze ook nog eens behoorlijk cheeky. De vele eekhoorns vergeten we op slag wanneer we onze eerste "buck" zien, een soort hert. Het staat relaxed te grazen terwijl op enkele meters afstand mensen foto's staan te nemen. Op dat moment hadden we nog geen idee hoeveel bucks we nog op onze reis zouden tegenkomen...

cheeky eekhoorn

Zoek de buck! (tip: kijk links)

 

There it is!

Na een lekker stuk lopen in de vermoeiende ijle lucht van Utah, bereiken wij het einde van het vaste pad. Gelukkig krijgen wij een stok van een terugkerende wandelaar, want anders was er geen beginnen aan in het sterk stromende water. Tussen de imposante wanden en in het koude water is het een unieke ervaring. Met het water tot aan onze knieën besluiten wij uiteindelijk terug te gaan naar het vaste pad. Het risico dat de camera in het water valt wordt te groot. Achteraf horen wij van anderen dat zij tot hun borst in het water hebben gestaan.

Onze tweede 'hike' gaat langs de Emerald Pools, waar helaas de watervallen vrijwel tot stilstand zijn gekomen. Maar waar je nog steeds een goede indruk krijgt van het natuurschoon. Door een kleine inschattingsfout belanden wij op een iets moeilijker pad. Het grootste probleem is dat het voornamelijk in de zon ligt, terwijl de andere paden voldoende schaduw hadden. Gelukkig hebben wij veel water bij ons, maar aan het eind van deze wandeling zijn wij volledig door onze voorraad heen. Behoorlijk oververhit kunnen wij eindelijk afkoelen bij de kranen die overal in het dal aanwezig zijn. Na een kwartiertje zijn we weer enigszins mens en hebben wij verder geen problemen. Uiteindelijk hebben wij samen 8 a 9 liter water op met z'n tweetjes. Zeven uur later keren wij vermoeid en voldaan huiswaarts.

Doordat we nog steeds aan ons nieuwe ritme moeten wennen zijn we de volgende dag vroeg wakker. We vertrekken richting Bryce maar niet voordat we nog een klein stukje Zion bekijken. Wanneer we Mount Carmel door een tunnel doorkruisen komen we letterlijk in de rode rotsen van Zion terecht. We kijken onze ogen uit en rijden verder naar ons volgende park.

Onderweg eten we iets bij onze eerste Amerikaanse diner (er zullen er nog velen volgen). De eerste vraag die Amerikanen stellen is na de standaard "How are you?" steevast "where ya from?" Als we vertellen dat we uit Nederland komen vertelt de serveerster dat haar man ook van Nederlandse komaf is. Nadat hij onze broodjes heeft gemaakt komt hij even een praatje met ons maken. Hoewel hij nooit zelf in Nederland gewoond heeft spreekt hij de taal vlekkeloos omdat hij het nog met zijn moeder spreekt. Het wordt het eerste uitgebreide gesprek met een Amerikaan, later volgen er nog veel meer.

Omdat er in Bryce zelf alleen maar kampeermogelijkheden zijn hebben we een hotel geboekt in het nabijgelegen dorpje Tropic wat uit niet meer bestaat dan 2 restaurants, een supermarkt en een tankstation (allemaal van dezelfde eigenaar). Hotel is een groot woord, het is eigenlijk veel schattiger: we hebben een cabin. Een beetje vergelijkbaar met een houten hutje zoals je die in Zwitserland hebt. Zelfs het uitzicht is vrijwel hetzelfde: schapen en bergen, alleen zijn deze bergen knalrood.

Na de overweldigende ervaring in Zion verwacht je dat het volgende park alleen maar tegen kan vallen. Dat lijkt met Bryce eerst ook zo te zijn wanneer we alleen maar over een saaie weg rijden met veel groen en niets anders dan bomen en grauwe rotsen om ons heen. Een stuk met verbrande bomen maakt het er niet mooier op. Maar dan lopen we naar het eerste uitzichtpunt en zijn compleet overdonderd: Bryce is zowaar nog mooier dan Zion! Het park bestaat uit duizenden "hoodoos", stenen pilaren die honderden meters hoog zijn. We bekijken nog een paar uitkijkpunten en kunnen er niet bij hoe ontzettend mooi het is. Omdat in dit geval foto's veel meer zegt dan woorden eindig ik vandaag met een aantal foto's van dit fantastische park: