Fake Tales of San Francisco

We zitten inmiddels in het vliegtuig terug richting Amsterdam maar we zijn nog helemaal niet uitverteld. Daarom zullen we de laatste paar blogs vanuit Nederland erop zetten, anders voelt het ook zo incompleet.

Na onze ochtend in LA willen we via de bekende Highway 1 richting San Francisco gaan rijden met een tussenstop halverwege. Deze kustweg staat bekend als een van de meest mooie ter wereld. Omdat alles in LA veel langer duurt dan je denkt en hoopt waarom we daarom pas veel te laat onderweg, rond een uur of 3. Aangezien de zon rond zeven uur ondergaat betekende dit feitelijk dat we 4 uur de tijd hadden om 300 kilometer te rijden waarin er ook nog wel eens gestopt zou moeten worden. Een flink gehaast dus eigenlijk!

Wij laten ons echter niet uit het lood slaan en zijn rustig op pad gegaan. Op het eerste gezicht ziet het er mooi uit maar verschilt het niet zoveel met een route langs de Franse kust.

Na eerst ellenlange kilometers langs Malibu te hebben gereden ('Wanneer houdt deze stad nou ooit op?') was onze eerste stop in Solvang. Dit stadje is gesticht door Deense settelaars en het is echt een ouderwets mini Denemarken met schattige houten huisjes. Dit moesten we natuurlijk even verkennen, maar helaas werd het toen al donker. Door in de lokale pub te eten hebben we de sfeer goed op kunnen snuiven en ons weer eens aan iets anders kunnen wagen dan steak of burger. We verlaten het stadje om naar onze overnachtingsplaats in Arayo Grande te rijden. Hier hebben ze geen wifi dus we gaan maar weer vroeg naar bed.

De volgende dag hebben we een nog veel ambitieuzere planning op de agenda staan: 400 kilometer met daarin ongeveer 10 stops. Van tevoren weten we al dat we dat waarschijnlijk niet gaan redden en dat er gaandeweg vast wat dingen zouden sneuvelen. De eerste stop zou Morro Bay moeten zijn, bekend om zijn grote rots die voor de kust opdoemt. Als wij echter van een afstand zien dat pal naast deze rots een enorme energiecentrale staat besluiten we door te rijden. De volgende stop dan: Hearst Castle in San Simeon. Ook hier staat ons een grote teleurstelling te wachten als blijkt dat je het huis alleen maar met een tourbus mag bekijken. Niet ons ding dus dat laten we ook maar vallen.

De volgende stop is gelukkig wel een succes, in Piedras Blancas waar een flinke colonne zeeolifanten op het strand ligt te chillen en de zeehonden een klein showtje opvoeren in het water. De dikste zeeolifant lijkt er geïnspireerd door te raken, langzaam draait ie zich om en kruipt al golvend over het strand, waarna hij me gapend aankijkt en weer neerploft. Wat hebben ze het toch zwaar. De omgeving wordt langzaamaan wat mooier dus ons allereerste oordeel is niet geheel terecht, maar later daarover meer.

Omdat ons ontbijt vrij waardeloos was beginnen we flinke trek te krijgen en stoppen we in het dorpje Gorda, wat feitelijk alleen bestaat uit een benzinepomp, een klein winkeltje en een restaurant. Guy neemt hier de befaamde clam chowder en ik eet mijn zoveelste BLT sandwich. Met frietjes erbij want alleen een sandwich kennen ze hier niet. Hier vergeet ik prompt onze camera maar gelukkig loopt Guy nog even naar binnen en wordt hij aangehouden door de serveerster. Er lijkt geen zegen te rusten op onze camera...

De volgende stop wordt de meest spectaculaire van de hele rit: het Julia Pfeiffer Burns State Park. Als je googled op Highway 1 krijg je als een van de eerste hits de McWays waterval te zien. Je waant je even midden in Azië bij het zien van zulk groen/blauw water en zo'n onaangetast strand. Het strand is namelijk op geen enkele manier te bereiken en daarom niet overladen met toeristen. Ook bij het uitkijkpunt valt het mee met de horden toeristen, zoals het ons eigenlijk de hele reis best is meegevallen.

Het is inmiddels alweer diep in de middag dus we besluiten de volgende stops te laten voor wat ze zijn. Wel rijden we nog even door Monterey, vooral bekend van de schrijver Steinbeck, maar eigenlijk zien we hier te weinig van om er echt een goed beeld over te vormen. Dan maar door naar San Francisco.

Hoewel de kustroute zeker wel zijn spectaculaire stukken had was het toch minder spectaculair dan wij zelf hadden verwacht. De McWays waterval en de omgeving zijn fantastisch mooi, maar de rest is eigenlijk gewoon veel zee en strand. Zeker mooi maar niet het wow-effect wat we deze reis al een paar keer hebben ervaren. Misschien zijn we ook wel verpest door zoveel fantastische schoonheid.

We komen bij de avondschemering aan in San Francisco en voelen ons meteen op ons gemak. Wat een relaxte maar ook bruisende stad! Ons hotel zit op een mooie locatie waardoor we veel te voet kunnen doen (credits voor Eric!) Deze avond besluiten we het bij sushi te houden en daarna eventueel een blogje te schrijven, helaas gaat dat niet lukken want de wifi doet het alleen in het gangetje waar je de kamer binnenkomt en verder niet. Dan maar weer op tijd slapen.

's Ochtends heeft Guy een hele route gepland die we gaan verkennen. Zonder al teveel verwachtingen klimmen we Nob Hill op om daar Grace Cathedral te bezoeken. Als we binnenkomen zijn we compleet overdonderd. Deze kerk heeft oude elementen gecombineerd met nieuwe elementen. Zo hangen er honderden gekleurde touwen wanneer je binnenkomt aan het plafond wat een fantastisch mooi effect geeft. Het blijkt een van de gaafste kerken te zijn waar we ooit zijn geweest! Het is heel moeilijk uit te leggen maar een kerk kan je raken, en dat gebeurde hier.

We vervolgen onze wandeling door China Town, de tweede grootste van de VS na New York. En groot is het zeker! Straat na straat is gevuld met Chinese winkeltjes, restaurantjes en gekleurd met allemaal Chinese vlaggetjes en uithangborden.

Het leuke van San Francisco is dat je hier hele stukken kunt lopen en ook nog ergens terecht komt, in LA kun je namelijk echt niet zonder auto. Zo lopen we uiteindelijk naar Fisherman's Wharf, met name bekend om Pier 39 met z'n honderden zeeleeuwen. Enkele maanden geleden waren alle zeeleeuwen plotsklaps verdwenen, dat gebeurt zo af en toe. Gelukkig waren er enkele tientallen weer teruggekeerd om voor iedereen een show op te voeren. Het lijkt wel alsof ze de gekste dingen doen om het publiek te plezieren. Maar ze klinken vooral als grommende ouwe mannetjes, erg grappig.

Behalve de zeeleeuwen heeft Pier 39 nog veel meer te bieden: allemaal schattige restaurantjes en leuke winkeltjes. Omdat we goed zijn maar niet helemaal gek besluiten we niet hier te eten omdat je daar natuurlijk de hoofdprijs betaald. We lopen terug naar North Beach, beter bekend als Little Italy. Met name door de geuren van knoflook en pizza die je tegemoet komen uit verschillende restaurants waan je je echt even in Italië. Na weken van burgers en steaks genieten we lekker van een Europese maaltijd.

Onze laatste dag in San Francisco vervolgen we eerst verder te voet. De eerste stop is Lombard Street, het meest kronkelige straatje ter wereld dat behoorlijk stijl naar beneden loopt. Gelukkig is het in San Francisco met een graad of 24 niet meer zo heet als de weken ervoor en omdat je niet meer zo hoog zit is het klimmen nog wel te doen. Overigens hebben we ontzettend geluk met het weer. In San Francisco schijnen 2 echt mooie weken te zijn, namelijk 1 in mei en 1 in september. Laten wij er nu net tijdens die ene week zijn...

De Golden Gate Bridge kan als sight natuurlijk niet ontbreken dus we gaan verder richting Canary Wharf vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de brug. De tocht over de brug besluiten we te bewaren voor de volgende dag en we buigen af richting het centrum met als volgende stop Alamo Square. Dit kleine parkje is vooral bekend om de 5 huizen die in een straat er omheen staan, beter bekend als 'The Painted Ladies'. Voor velen nog beter bekend als de huizen uit het intro van de jaren '90 serie Full House. Eigenlijk is hier niet zo heel veel aan, veel interessanter is het uitzicht vanuit het parkje over de rest van de stad.

We vinden het wel weer mooi geweest voor vandaag en gaan richting onze laatste stop: Haight-Ashbury. Deze buurt staat bekend omdat het floreerde tijdens de jaren '60 als hippiebuurt. Mensen als Santana en Janis Joplin liepen hier tijdens de "summer of love" in '67 ongestoord rond. Tegenwoordig is het vooral vergane glorie en zijn de hippies van toen de junks van nu. Desalniettemin leuk om eens door zo'n kleurrijke straat te wandelen. Wanneer het donker wordt slaat de sfeer wel wat om en zijn we blij als we weer richting het centrum gaan. Daar gaan we op aanraden van een local naar het Marriott waar je op de 55ste verdieping een fantastisch uitzicht hebt van 360 graden over de stad. In de bar is het heel donker zodat je extra van het uitzicht kunt genieten.

Helemaal vol van deze fantastische stad gaan wij gelukkig slapen om de volgende dag weer naar de volgende plek te trekken: Yosemite!