Moab, Salt Lake City, Mexican Hat
Wij laten de rode rotsen achter ons en trotseren de grote vlakten en het maanlandschap van Utah. Na enkele tientallen mijlen uit Moab gereden te zijn, wordt de wereld om ons heen weer “gewoon”. Gewapend met onze playlist overbruggen wij de resterende 200 mijl.
Toen wij 5 jaar geleden net verkering kregen, maakten wij een ouderwetse mixtape voor elkaar. Al die nummers van toen, komen gedurende deze heen- en dubbel zo lange terugreis voorbij. Toepasselijke nummers zoals: Drive (R.E.M.), I’m Only Sleeping (Beatles), Sun is Shining (Bob Marley), Guerilla Radio (RATM), No Cars Go (Arcade Fire) en The Fantastic Journey of the Underground Man (De Staat).
Naarmate de highway ons dichterbij bij Salt Lake brengt verandert de natuur weer. De rotsen en plateaus veranderen in daadwerkelijke bergen. Het wordt zowaar groen en fris om ons heen. Deze omgeving was natuurlijk host voor de Olympische Winterspelen en daar zijn alle voorwaarden voor aanwezig. Zoals de Utahns zelf zeggen: “the best snow on earth”.
De nabijheid van een grote stad brengt ook andere, minder positieve, punten met zich mee. De zes-baansnelweg rondom Utah vereist enige acclimatisering. Ik zal een vergelijking proberen te maken.
Stel Noord-Amerika is de Benelux: dan is Nederland Canada (vreedzaam en gestructureerd) en Luxemburg is Mexico (allebei een “X” in hun naam en verder van ondergeschikt belang). Dat betekent dat er nog twee landen over zijn. Inderdaad, ik vergelijk de Amerikanen met Belgen. Ze rijden als idioten en het wegdek is soms vergelijkbaar met de ring van Antwerpen!
Stel zij rijden helemaal links en zien dat ze over 50 meter de volgende afslag moeten hebben, dan gooien zij hun auto dwars over de snelweg. Hetzelfde geldt voor invoegen, maar dan natuurlijk de andere kant op.
Gelukkig zijn wij wel wat gewend, maar het gedrag is zeer opvallend. Gek genoeg zijn de Belgen de enige Europeanen die niet dit continent hebben gekolonialiseerd of er naar toe zijn geëmigreerd. Dus waar het rijgedrag vandaan komt durf ik jullie niet te zeggen.
Ons hotel ligt aan Temple Square en na een snelle bagagedrop verkennen wij downtown SLC en ontmoeten al snel de eerste Mormonen. Zij noemen het zelf liever LDS, niet te verwarren met LSD. The Church of Jesus Christ of Latter Day Saints is namelijk een hele mond vol.
De kerken zijn groots, maar hebben weinig sfeer en kunst. Het is allemaal heel sober, met enkele ornamenten. De kleine kerk kunnen wij bezoeken, maar voor de grote kerk moeten wij lid zijn van de LDS.
Wanneer zij hun grote kerk betreden, dan gaan zij nooit door de voordeur. Deze deuren zijn volgens onze LDS’er waarschijnlijk zelfs nooit gebruikt. Via een bijgebouw gaan zij door een tunnel naar hun kerk. Er zijn zelfs faciliteiten zoals kleedruimtes ondergronds aanwezig, die bijvoorbeeld bij bruiloften gebruikt worden.
Door onze lange rit hebben wij niet zo veel tijd om rond te dwalen. Je moet ook niet te lang blijven, want anders wordt je wel ergens naar binnen gepraat en keer jij als Mormoon terug naar Nederland. Wij ontvluchten deze heilige grond en stappen in de auto richting onze heidense praktijken.
Arctic Monkeys
Het gebouw heeft dan wel minder allure dan vroeger, maar het uitzicht met de ondergaande zon is nog steeds geweldig.
Natuurlijk moeten wij laten zien dat wij boven de 21 zijn, want anders mag er niet gedronken worden. Stel je toch eens voor! Daarnaast heeft het bier ook nog een lager alcoholpercentage?!
Het gros is nog te jong om te drinken. De meeste zouden in Nederland nog niet eens auto mogen rijden. De adrenaline is voor hen voldoende om strak te staan. En wanneer het moment nadert, breekt de hysterie los als ware je bij een Beatles optreden.
Wij wilden na het concert nog het centrum van Salt Lake onveilig maken. Maar wanneer je in een hoofdstad om middernacht op een kruispunt deze foto kan maken, dan kan je beter de conclusie te trekken om richting je kamer te gaan.
Mexican Hat
Het nadeel van ergens heen gaan, is dat je meestal ook weer terug moet. Wij moeten helaas terug en nog iets verder richting Mexican Hat. Weinig verrassingen dus qua omgeving, gelukkig wel qua muziek want wij hebben geen idee meer wat wij ooit op die mixtape hebben gezet.
Het enige spannende moment is een "high speed car chase" die live voor onze neus wordt beëindigd door een spin van de achtervolgde verdachte. Een klein tikje van de politiewagen is voldoende om een grote blauwe wolk te creëren en de auto in de vangrail te doen laten belanden. Rustig rijdt iedereen verder. Geen paniek, voor je kijken en doorrijden.
Ongeveer 7 uur later komen wij aan bij ons hotel dat gekoppeld is aan het restaurant “the Swinging Steak”. Je zou iets met live muziek verwachten of een dansvloer, maar het is werkelijk een BBQ die heen en weer schommelt.
Na een goeie steak met bonen en sla, is het tijd om nog even te relaxen in de schommelstoel om vervolgens in ons bed te ploffen.
‘s Ochtends is het even schrikken, want het lijkt erop dat wij als Josef en Maria op weg moeten:
Maar gelukkig staat onze trouwe Niessèn er ook nog:
Voordat wij verder rijden richting Monument Valley, gaan wij nog even snel langs de “Goosenecks”. Zoals je ziet zijn dit drie horseshoe bends na elkaar.
Ook nog even de Mexican Hat:
Dan is het eindelijk zo ver, Monument Valley here we come!!
Wij laten de rode rotsen achter ons en trotseren de grote vlakten en het maanlandschap van Utah. Na enkele tientallen mijlen uit Moab gereden te zijn, wordt de wereld om ons heen weer “gewoon”. Gewapend met onze playlist overbruggen wij de resterende 200 mijl.
Toen wij 5 jaar geleden net verkering kregen, maakten wij een ouderwetse mixtape voor elkaar. Al die nummers van toen, komen gedurende deze heen- en dubbel zo lange terugreis voorbij. Toepasselijke nummers zoals: Drive (R.E.M.), I’m Only Sleeping (Beatles), Sun is Shining (Bob Marley), Guerilla Radio (RATM), No Cars Go (Arcade Fire) en The Fantastic Journey of the Underground Man (De Staat).
Naarmate de highway ons dichterbij bij Salt Lake brengt verandert de natuur weer. De rotsen en plateaus veranderen in daadwerkelijke bergen. Het wordt zowaar groen en fris om ons heen. Deze omgeving was natuurlijk host voor de Olympische Winterspelen en daar zijn alle voorwaarden voor aanwezig. Zoals de Utahns zelf zeggen: “the best snow on earth”.
Stel Noord-Amerika is de Benelux: dan is Nederland Canada (vreedzaam en gestructureerd) en Luxemburg is Mexico (allebei een “X” in hun naam en verder van ondergeschikt belang). Dat betekent dat er nog twee landen over zijn. Inderdaad, ik vergelijk de Amerikanen met Belgen. Ze rijden als idioten en het wegdek is soms vergelijkbaar met de ring van Antwerpen!
Stel zij rijden helemaal links en zien dat ze over 50 meter de volgende afslag moeten hebben, dan gooien zij hun auto dwars over de snelweg. Hetzelfde geldt voor invoegen, maar dan natuurlijk de andere kant op.
Gelukkig zijn wij wel wat gewend, maar het gedrag is zeer opvallend. Gek genoeg zijn de Belgen de enige Europeanen die niet dit continent hebben gekolonialiseerd of er naar toe zijn geëmigreerd. Dus waar het rijgedrag vandaan komt durf ik jullie niet te zeggen.
Ons hotel ligt aan Temple Square en na een snelle bagagedrop verkennen wij downtown SLC en ontmoeten al snel de eerste Mormonen. Zij noemen het zelf liever LDS, niet te verwarren met LSD. The Church of Jesus Christ of Latter Day Saints is namelijk een hele mond vol.
De kerken zijn groots, maar hebben weinig sfeer en kunst. Het is allemaal heel sober, met enkele ornamenten. De kleine kerk kunnen wij bezoeken, maar voor de grote kerk moeten wij lid zijn van de LDS.
Wanneer zij hun grote kerk betreden, dan gaan zij nooit door de voordeur. Deze deuren zijn volgens onze LDS’er waarschijnlijk zelfs nooit gebruikt. Via een bijgebouw gaan zij door een tunnel naar hun kerk. Er zijn zelfs faciliteiten zoals kleedruimtes ondergronds aanwezig, die bijvoorbeeld bij bruiloften gebruikt worden.
Arctic Monkeys
De Saltair ligt aan het grote zoutmeer enkele mijlen buiten de stad. Dit is inmiddels al de derde, de vorige twee Saltairs zijn helaas afgebrand. Het was vroeger een kuuroord met de allure van het Kurhaus, maar dan aan het eind van de pier in Scheveningen.
Het is nu een beetje vies en groezelig en het is gevuld met stuiterend pubermeisjes en jongens.
Het is nu een beetje vies en groezelig en het is gevuld met stuiterend pubermeisjes en jongens.
 |
| And When the Sun Goes Down... |
Mexican Hat
Het nadeel van ergens heen gaan, is dat je meestal ook weer terug moet. Wij moeten helaas terug en nog iets verder richting Mexican Hat. Weinig verrassingen dus qua omgeving, gelukkig wel qua muziek want wij hebben geen idee meer wat wij ooit op die mixtape hebben gezet.
Het enige spannende moment is een "high speed car chase" die live voor onze neus wordt beëindigd door een spin van de achtervolgde verdachte. Een klein tikje van de politiewagen is voldoende om een grote blauwe wolk te creëren en de auto in de vangrail te doen laten belanden. Rustig rijdt iedereen verder. Geen paniek, voor je kijken en doorrijden.
Ongeveer 7 uur later komen wij aan bij ons hotel dat gekoppeld is aan het restaurant “the Swinging Steak”. Je zou iets met live muziek verwachten of een dansvloer, maar het is werkelijk een BBQ die heen en weer schommelt.
Reacties
Een reactie posten