Doorgaan naar hoofdcontent

Going to the Sun

Na een lange rijdag komen we 's avonds aan in Coeur D'Alene in Idaho. Onze B&B ligt op een van de meest idyllische plekjes ooit. Boven op een heuvel met een weids uitzicht over het meer en de bergen en niets in de buurt.


We worden warm ontvangen met een briefje aan de voordeur en op onze kamerdeur een "Welcome Guy". Het motto van deze B&B is dat je vooral gebruik moet maken van alle voorzieningen en dat je met andere gasten gaat praten. We hebben alleen geen tijd om gebruik te maken van de spelletjeskamer, muziekkamer en huiskamer, want we moeten nog wat gaan eten. 's Ochtends echter hebben we, tijdens een heerlijk ontbijt, lekker gekletst met de eigenaar en andere gasten.





Vandaag staat ons volgende National Park op de planning: Glacier, in de staat Montana (een uur later en onze derde staat alweer!). We hadden al gehoord dat er sneeuwval in het park kan zijn, waardoor er wegen afgesloten kunnen zijn. Helaas is dit inderdaad het geval en is de mooiste route, de "Going to the Sun Road", afgesloten. We kunnen daarom niet door het park heen maar moeten er helemaal omheen rijden om stukjes park te bezoeken.

Onze eerste stop is Running Eagle Falls. Deze waterval is genoemd naar een dapper Indiaans meisje genaamd Pitamakan, die iedereen trotseerde en nergens bang voor was. Bijzonder is dat naast het verhaal in het Engels, het verhaal ook in de inheemse taal staat. Blijkbaar is deze plaats nog steeds heilig voor de Indianen, en we snappen wel waarom. Met in de verte de hoge bergen ligt dit watervalletje er wel heel pittoresk bij.




De volgende stop is Two Medicine, de plek waar Pitamakan begraven is. Het is een prachtig meer waar twee hoge bergtoppen bovenuit torenen. Het loopt al tegen de avond dus het wordt tijd om ons hotel op te zoeken. Ook nu slapen we weer op een bijzondere locatie. Ons hotel ligt aan het spoor van de Great Northern Railway, dus alles staat in het teken van treinen. Je kunt er ook slapen in een treinstel (Caboose), maar dat was net even boven ons budget.




Dan is het alweer de laatste dag in Glacier. Omdat we nog een flinke rit moeten maken naar het zuiden later die dag; twijfelen we een beetje wat we moeten doen. Many Glacier schijnt mooi te zijn maar ligt wel een stuk noordelijker. We besluiten in ieder geval naar St Mary te gaan omdat daar nog 6 mijl van de "Going to the Sun Road" bereikbaar is. Als ons echter voor de derde keer wordt aangeraden dat we toch echt naar Many Glacier moeten; besluiten we dat toch maar te doen. Maar eerst naar Rising Sun, het laatst bereikbare stukje van Going to the Sun Road. Terwijl we naar St Mary rijden komen we onze eerste beer tegen. Een jonkie die vlak voor ons de weg oversteekt. Helaas was hij te snel voor ons om een camera te pakken. Jullie zullen het dus moeten doen met het verhaal. Wel heel bijzonder zo'n beer in het wild!




Na even rond gelopen te hebben bij Rising Sun, besluiten wij dus toch door te rijden naar Noorden (ongeveer 50 km vanaf de Canadese grens). De weg naar Many Glacier is duidelijk in een mindere conditie t.o.v. de "Going to the Sun Road', maar het levert ons wel de mooiste uitzichten tot nu toe.
Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, snappen wij waarom het zo vaak aan ons aangeraden is. Het uitzicht over het meer is adembenemend en zeker wanneer het windstil is. De weerspiegeling van de omliggende bergen laat zich perfect vangen.



Het gebrek aan tijd en de lichte angst voor beren, zorgen ervoor dat wij geen hike gaan doen in deze prachtige omgeving. De reis naar het zuiden gaat dan toch beginnen. Wij laten de hoge bergen van Glacier en de Rocky Mountains achter ons om de "Great Plains" te doorkruisen. Wij hebben ruim 200 mijl voor de boeg, continu met de Rockies aan onze zijde, richting Helena.

Dit is de hoofdstad van Montana en heeft natuurlijk een bijbehorend Capitool. Daarnaast heeft het zelfs een historisch centrum (twee straatjes...) met stenen huizen! Hier zijn wij natuurlijk niet erg van onder de indruk als Europeanen... Het meeste indruk maakt toch wel de Kathedraal van Helena; natuurlijk genaamd St. Helena. En ook de eekhoorn was leuk om even naar te kijken ;)


 


Morgen en de aankomende dagen is het tijd voor ons volgende hoogtepunt: Yellowstone!

Reacties

Populaire posts van deze blog

De laatste loodjes part II - Eastern Sierras en Death Valley

Het is bijna een maand geleden dat we terug kwamen en ik blijf maar tegen dat laatste blog aanhikken want wat lijkt het alweer een eeuwigheid geleden! Het is echter zonde om de reis niet af te maken op ons blog dus hier komt ie dan: de allerlaatste! Na onze overnachting in Mammoth Lakes, helemaal aan de andere kant van Yosemite, zijn we best wel verbaasd hoe mooi het hier eigenlijk is. Iedereen heeft het over die prachtige Tioga Pass en over hoe gaaf Death Valley is maar het stuk daartussen is ook heel bijzonder, en dat is precies waar we nu zitten. Voordat we richting Death Valley rijden besluiten we nog de pas naar Mount Whitney te rijden, dit is de zilveren berg die we vanaf de Tioga Pass al zo mooi vonden. Helaas kan je niet heel erg ver naar boven rijden maar je hebt er wel een spectaculair uitzicht op de omgeving. Aan de voet van Mount Whitney liggen de Alabama Hills, een plek die veel wegheeft van Goblin Valley. Het staat bekend vanwege de vele westerns die hier in ...

Radio Kootwijk, hier Bandoeng!

Het is maar goed dat we ons hotel het vervoer naar Bandung hebben laten regelen want de Grab (Aziatische Uber) brengt ons naar zo'n afgelegen plek achter een mall waar je normaal echt nooit zou komen. Wat dat betreft valt hier nog een wereld te winnen wat betreft aanduiding en vindbaarheid op internet. De rit wordt spannend; het zal ergens tussen de 3 en 8 uur duren omdat het verkeer druk en onvoorspelbaar is. We hebben geluk, we doen er 3,5 uur over.  Aangekomen in Bandung denken we slim te zijn en de taxi op de meter te laten rijden, het hotel is namelijk niet zo ver weg en we hebben even geen zin in het spel dat afdingen heet. Dat blijkt een foute keuze want de chauffeur neemt een enorme omweg zodat de meter mooi oploopt. We zullen voortaan dus toch maar weer een vaste prijs afspreken om dit soort toestanden te voorkomen. Omdat we vernomen hebben dat Bandung zelf geen mooie stad is zullen we ons vooral richten op de omgeving van Bandung, omdat die wel ...

Oh Canada

Na maanden van plannen, dingen schrappen, weer opnieuw plannen, boeken, annuleren en herboeken was het zaterdag dan zover: onze grote reis kon beginnen! Na een goede vlucht met slechts een half uur vertraging en een relaxte majtie door de medicatie zetten we voet op Canadese bodem!   Het is toch altijd even wennen dat tijdsverschil. Je vertrekt om 12 uur 's middags om 8 uur later om 2 uur 's middags te landen. Onze interne klokjes waren dan ook flink van slag en het liefst zouden we meteen het bed induiken. Niet doen natuurlijk! Eerst dan maar Toronto verkennen. Het bleek al snel dat we in een leuke buurt zaten toen we met de taxi naar het hotel reden. Dus gelijk maar even rondgelopen om eerst wat te eten en daarna wat rond te kijken. Helaas hielden we dit niet al te lang vol en belandden we al om 19 uur op bed. Het gevolg was uiteraard dat we om 5 uur 's nachts klaarwakker waren. Gelukkig daarna weer in slaap gevallen en om 8 uur opgestaan.     Het voordeel ...