Na een overstap in Frankfurt en een tien uur durende vlucht naar Seattle, zetten we weer voet op Amerikaanse bodem. Yes, we zijn er weer!
In plaats van meteen Seattle te verkennen hebben we de stad aan het eind van onze reis gepland. We hadden namelijk andere plannen: bij een vriendin in een klein stadje onder Seattle verblijven. Aggie woonde in de jaren 90 drie maanden bij ons en Marieke drie maanden bij haar. Ik had haar al ruim 20 jaar niet gezien dus het werd hoog tijd om daar verandering in te brengen!
Het bleek ook een goeie manier om de reis rustig te starten, lekker relaxen bij iemand thuis. We hadden een lange reisdag achter de boeg, dus echt laat werd het niet, maar we hadden genoeg tijd om bij te kletsen. Het weer liet zich ook van z'n beste kant zien; met een graad of 28 en een stralend blauwe lucht voelde dat letterlijk als een warm welkom.
De volgende ochtend was het weer compleet omgeslagen naar een graad of 13. Wij laten ons daar echter niet door tegenhouden, dus vol goede moed gingen we naar onze eerste stop: Snoqualmie Falls. Deze waterval staat bekend als een van de mooiste, maar het viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen. We zijn natuurlijk ook wel verwend door onze eerdere reizen. Maar als stop is het prima om er even rond te wandelen.
Dan maar door naar ons eerste nationale park, Mount Rainier. Onderweg naar Aggie zagen we de berg al in de verte overal bovenuit torenen, erg indrukwekkend! We waren dus erg benieuwd hoe de berg er van dichterbij uitzag. Toen we aankwamen bij Mount Rainier was het al wat mistig en dat werd helaas alleen maar erger naarmate we verder naar boven reden. Uiteindelijk boven aangekomen bij Sunrise, waar je een van de mooiste uitzichten schijnt te hebben, was het zo mistig dat er helemaal niets te zien was. Beetje jammer...
We overnachtten vlak bij Mount Rainier dus de volgende dag deden we een nieuwe poging. De wolken zagen er al dreigend uit dus dat voorspelde niets goeds. Bij ons eerste stop was het ietwat mistig maar we hadden genoeg zicht over Box Canyon om hier een goed beeld van te krijgen. Het bleek een hele dunne canyon met een waterval te zijn. Met name de omgeving was heel mooi.
Toen we verder naar boven reden betrok het echter weer. We besloten om dan maar even in het visitors center te kijken. Dit bleek een goede keuze want na daar even rondgelopen te hebben klaarde het opeens op. We deden een hike bij Paradise, wat nog best heftig was. Je zit aardig hoog dus we waren al vrij snel buiten adem. Maar we bikkelden door en het was het wel waard, wat een prachtig uitzicht naar beneden! Geen wonder dat het Paradise wordt genoemd. Helaas was Mount Rainier zelf nog steeds niet zichtbaar door de dichte mist. We liepen dus maar weer naar beneden en toen we daar eenmaal waren klaarde het nog verder op en zagen we opeens een glimp van de berg. Wat is ie hoog! Helaas hebben we hem niet helemaal kunnen zien maar toch een klein stukje.
De rest van de dag was een reisdag die we eindigden in Kennewick. Op de kaart leek het een leuk stadje te zijn maar eenmaal gearriveerd bleek het eerder een groot industrieterrein met winkels en fastfoodketens. We hadden er dus weinig fiducie in dat er een goed restaurant zou zitten maar we werden verrast. We kwamen aan bij Texas Steak House. Een keten met over the top aankleding en dito muziek maar de steak was erg mals en goed op smaak. Wie weet gaan we er nog eens heen later in de reis.
De volgende dag was eigenlijk alleen een reisdag maar door een ontmoeting een paar dagen eerder werden we gewezen op Palouse Falls State Park. Dit zou een van de mooiste parken zijn van de staat Washington dus dat moesten we natuurlijk wel even bekijken. Het bleek niet het mooiste park ooit te zijn maar het was zeker mooi. Met name de rit erheen door allemaal gele heuvels was erg gaaf. De waterval was net als Snoqualmie Falls niet heel speciaal (sterker nog: ze lijken op elkaar!) maar hier was ook een diepe canyon met een meanderende rivier en dat is toch altijd wel weer gaaf om te zien.
Online had ik nog een State Park ontdekt: Steptoe Butte (spreek uit: bjoet.) Op de plaatjes zag het eruit als een heuvelachtig Teletubby landschap. Dat bleek het ook te zijn met als verschil dat de heuvels aan het einde van het jaar niet groen zijn maar geelgoud. Dit deed niets af aan het weidse uitzicht. Je kunt echt kilometers in de verte kijken en al wat je ziet zijn gele heuvels en nog meer gele heuvels.
Reacties
Een reactie posten